Cositia - położona w centralnej części zachodu Aseilu kraina i jednocześnie państwo, niegdyś hegemon na kontynencie. Cositię zamieszkują w większości ludzie zwani Cositianami i ludy gnomie oraz niziołcze na pograniczu ze Stenarem, ojczyzną karłów. W okresie swojej największej potęgi Cositia zajmowała takie rejony jak dzisiejszy południowy Vilsarion, Stenar oraz fragmenty Valuundii i Nurvandu. W wyniku serii wojen przeciwko dominacji cositiańskiej wypowiedzianych jej przez pokrzywdzone kraje, terytorium byłego wielkiego gracza Aseilu zmniejszyło się o jakieś 60%.
Wielkie Księstwo Cositii[]
Opis społeczeństwa[]
Cositia charakteryzuje się feudalną strukturą społeczną; na szczycie drabiny społecznej znajduje się wielki książę, zaraz pod nim ogromny wpływ na politykę państwa ma magnateria cositiańska, trzymająca w garści większość ziem nadanych im przez ostatniego władcę oraz bogaci ziemianie, którym poskąpiono tytułów arystokratycznych. Zaraz po nich miejsce zajmuje szlachta średnia wraz z cositiańskimi książętami handlowymi, którzy dorobili się swoich fortun na handlu z elfami wszechborskimi. Poniżej mamy do czynienia ze szlachtą bez ziemi oraz rycerstwem, które najczęściej zarabia na życie najmując się w poczet gwardii bogatszych arystokratów. Na samym dole znajdują się chłopi pańszczyźniani - w przeciwieństwie do Vilsarionu, w Cositii nie ukształtowała się warstwa społeczna chłopów kontraktowych czy chłopów wolnych.
Kultura[]
Kultura cositiańska w dużej mierze jest uniwersalna dla wszystkich warstw społecznych i wynika z religii dominującej w tym kraju; darzy się szacunkiem obrońców Cositii, którzy polegli w wojnach skutkujących jej skurczeniem się o ponad połowę terytorium, mniejszą wagę przykładając do zwycięstw - a to głównie z tego, powodu że było ich w ostatnim czasie bardzo mało. Przeciętny Cositianin jest nieufnie nastawiony do innych ras, a w szczególności rasy krasnoludzkiej, jednak jest w stanie dogadać się z wszechborskim elfem, widząc w nim również bojownika o wolność z racji ich konfliktu z nacją znaną jako Uhlamvu. Dla Cositianina bardzo ważne jest dotrzymywanie umów, słowność oraz szczerość wobec swojego rodaka.
Religia[]
W Cositii dominuje monoteistyczna religia znana jako hostaryzm; Hostar to bóg, który stworzył świat i dał ludziom to, co pozwoliło im przeżyć we wcześniejszych czasach - ogień. Jednak z racji dwulicowej i agresywnej natury, ludzie postanowili potraktować Hostara swoim własnym darem, paląc jego ludzkie wcielenie na stosie z racji jego odmienności. Kult Hostara rozprzestrzenił się wśród ludności cositiańskiej niedługo po tym, jak awatar tego boga wydostał się z płomieni stosu i wzniósł się do góry, czemu towarzyszył potężny rozbłysk światła. Co bardziej sceptyczni utożsamiają to wydarzenie z magiczną anomalią, a człowieka na stosie uznają za dość sprytnego czarodzieja; jego ciała nigdy nie odnaleziono.
Kapłanów Hostera rozpoznaje się po ich szatach w kolorach szkarłatnych i złotych, symbolizujących ogień trawiący ludzkie wcielenie ich boga, zaś symbolem hostaryzmu jest człowiek otoczony płomieniami.
Historia najnowsza[]
Obecnie Cositia jest cieniem swojej dawnej potęgi. W wyniku dekad katastrofalnych w skutkach wojen naród ten zbiedniał oraz - jak wspomniano wcześniej - państwo cositiańskie skurczyło się terytorialnie. Głównymi agresorami w wojnach skierowanym przeciwko ludowi Hostera był Vilsarion oraz Nurvand, dwa państwa, które najwięcej zyskały na podziale byłego hegemona; nie bez powodu władca Cositii tytułowany jest jedynie wielkim księciem, a nie królem - cositiańskie insygnia koronacyjne zaginęły po wielkiej Bitwie pod Alisią, a członkowie dynastii rządzącej Lorredów bezskutecznie wysyłali na teren pobojowiska kolejne ekspedycje poszukiwawcze.
Po śmierci ostatniego wielkiego księcia z rodu Lorred, Gallada Starego, w państwie zapanowała anarchia - sytuacja została opanowana po krwawej wojnie domowej przez niejakiego Kentara Pedusa, ziemianina spoza arystokracji, który ogłosił się lordem-regentem. Rezyduje on obecnie w Alisii, jednak jego władza jest nieuznawana przez większość prastarych rodów magnackich, które widzą w sobie potencjalnych władców Cositii. Z racji wyrównanych sił żaden z magnatów nie wystąpił jeszcze otwarcie przeciwko rządzącemu regentowi.